çok değişti hayat, birden bire okadar çok şey yerine oturdu ki , artık takip etmek dahi zor.eskinin daha masum havası yok çevremde , hem daha karanlık hem de daha berrak..

takılıp kaldıklarımın yüzleri silikleşiyor, unutulmayacak şeyler unutuluyor. kaybedenin ceza bile almadığı garip bir oyundayım, kazanmak için insanların içine girmek, onlar gibi olmak ama onlardan farklıda olabilmek gerek..bunu yapmak çok şey alıp gidiyor her seferinde.

konuşmadan önce pek çok cümle geliyor aklıma söyleceklerimi tartıp biçiyorum, yinede olmuyor.heves kursakta, cümleler zihnimde hapsine devam..

tek başıma uyumuyorum, daha doğrusu uyuyamıyorum gözlerimden uyku aksa bile. aslında rahatım, aslında işler yolunda ama bazıları var hepsine yetiyor.

bunları yazarken olduğum yer bile çok garip, hiç aklıma gelmezdi yüzbinlerce metre kare bir sahada yepyeni ve konforlu ama bir okadar dışarının telaşına uzak ofisimde olacağım..

gerçekleri yaşamadığımız bir hata, tekrar tekrar öğrenmeye başlamak ve bitmeyen zaman...

birazda özlem sanırım, neye ve kime olduğu silik..sadece özlem.

eski ir fotoğraf gördüm dün, o pazar günün en rahat en sıkıcı saatlerinde, yutamadım, içime çekemedim..ne kadar çok zaman olmuş fark edemedim.

göreli daha bir hafta oldu, bir önceki ise aylar hatta bir yıl önce..ama gariptir hep aynı heyecan, aynı duygular, aynı karamsar düşünceler.

çevremde insanlar var, bazıları hayatta tanıyacağmı düşünmediğim türden,ama bu çizilen resimde hepsi birer parça ve onlar olmadan tamamlayamıyorum..ne kötü.

en farklı ve iyi olan son zamanlar için koşulsuz bir güven duygusu..öyle rahat ki içim, biliyorum orada ve benim sadece..kimseninde olmak istemiyor..

çıkıp dolaşıyorum, insanlar benden çekiniyor saygı duyuyorlar.yıllardır çalışan, benim yaşmdan çok zamandır buralarda olan insanlar bana bakıyor..bana inanıyorlar.biraz utanıyorum galiba ama yinede her yerde olan hiyerarşi benide sarıyor.önemli ve önemsizi ayırt etmeyi biliyorum artık..sallamıyorum galiba.

çok farklı değilim, yinede hissediyorum bir yıl öncesine göre çok değiştim. düşüncelerim karanlık değil. hayatımı kuruyorum.

bazen kaçıyorum herşeyden. çalışmak, uğraşmak hatta hiçbirşey yapmamak bile zor geliyor bana. zamanımı durdurup bekliyorum. sanki nefes almadan yaşıyorum.içime çektiğimde farklı geliyor tadı.

hava soğumaya başladı.. tekrardan insanın herşeyi düşündüğü yerdeyiz, soğuk, kararlı, sert,net.hiç bir zaman tekrar göreceğimi düşünmediğim insanları buldum.hem aynı hem çok farklılar onlarda.o zaman verdiğim tepkileri duyunca hala ben olduğumu anlyorum, değişen sadece şekil oysa ruh aynı..

hava soğuk ve sert..sıcaklığım yayılıyor ellerimden ve gözlerimden..ısıtıyorum onu, üşüdüğünü biliyorum oralarda bir yerde..karanlıktanda korkardı, şimdi erken kararıyor hava..

arayışlarım bitmiyor..nefes almaya başlıyorum tekrar..