I’m not afraid to die
I’m afraid to be alive without being aware of it


elimden geldiğince yaşıyorum.yarın neler olacağını bilerek, aldığım riskler gerçekleşmez ise bir gün önceden yarını yaşarak devam ediyorum. zaten çok aydınlıkta olmayan beni iyice sürükleyen, emir ve itaat üzerine kuruyorum. geleceğimi düşünüyorum çok uzakta değil nefesi her yerimde. geçmişimi düşünüyorum, silik hatta biraz derinlerde..

kendimi arıyorum buralarda...hatırlatması için koyduklarım yerinde yok. emanetlerimi taşıyan insanlar bırakıp gitmişler. yenilerine veriyorum..güvenmek zor geliyor şimdide. kendi dünyamda bütün dünyayı yaşıyorum..nefes almak zoruma gidiyor.

bazen insan düşünür,[vrg]’’hayal ettiğim en güzel şey’’ [/vrg] ne olabilir diye.insandır bu ve kendi beklentilerine göre olabilecek en güzel şeyi hayal eder.
onu tanıdığında insanın hayali değişir.artık hayal kurmasına gerek yoktur.eğer bu hayatta en önemli şey ‘’[vrg]anlamak[/vrg]’’ ve ‘’[vrg]anlatmak[/vrg]’’ ise artık arayış bitmiştir. kendi içinde kopan fırtınanın bir benzerini birinde buluyorsan ve artık başka bir şey aramak istemiyorsan bunu sağlayan insan hayal edebileceğin şeylerin en sonudur.geride kalanlar artık önemsiz.
bulduğunu çok sonradan fark edersin bazen.zaman geçer ve anlarsın nekadar farklı olduğunu.anlarsın ve artık bırakamazsın.tek düşündüğün fark etmediğin zamanları telafi edebilmektir.gecelerce susmadan anlatmaktır derdin.çünkü anlar.seni kelimelerinde değil çok daha derinde tartar.düşünceleri ve duyguları birleşir.seni sen bir şey yapmadan mutlu edebilmenin yolunu çok iyi bilir.
ama zordur aynı zamanda.o kadar çok keşkeler vardır bazen,içinde kalır.haykırmak istersin ki arada ki mesafeler bile bastıramasın kelimelerini.ama bazen olmaz.özlem vardır.özlersin hemde onu görmediğin ilk andan son an’a kadar.
anlık kararlar vardır.bir yere gitmek gibi.ama kimse tahmin etmezdi ki verilen küçük bir karar bu kadar güzel şeyleri yanında getirsin.
[vrg]tanıdığıma,konuştuğuma,düşündüğüme,üzüldüğüme[/vrg],[vrg]yanında olduğuma,yanımda olduğuna ,her an yanında[/vrg] [vrg]olmak istediğime[/vrg] ve bunun gibi binlerce ‘’insanı’’ oluşturan kelimede adı geçtiği için pişman olmadığıma, tüm bunları sağlayan her ne ise teşekkür ettiren hatta ‘[vrg]’alkışlamak istiyorum[/vrg]’’dedirten.insana kendini bulduran [vrg]o’na[.değerini bilmek bildiklerimin en gerçeği.
ve şanslıyım ki buldum onu büyük kalabalıklardan...

...

''sertanım canım kendine cok cok iyi bak seni ve talhayı cok seviyorum... neye inanıyorsanız ona emanet optum umarım bi sekilde bir daha bulusuruz...''

Böyle bir not görünce ne hisseder insan? Üstelik uğruna herşeyi yapabileceğiniz ama ihmal ettğiniz daha doğrusu kendini size ve herkese kapatan arkadaşınız yazmışsa. aradaki yüzlerce kilometreyi bir anda koşmak isteyip yada herkesi arayıp ona ulaşmaya çalışırken ne hisseder insan?

neden diye soramam biliyorum nedenleri. elimden gelen olurmuydu sorusunun cevabınıda biliyorum..o noktaya nasıl geldiğinide...ilk gelenin sen olmadığınıda kendim kadar biliyorum. bundan sonrasına bakmak istiyorum ama hep gözümde uzakta bir ışık kalıyor, yapamıyorum, düşünemiyorum yapmam gerekeni..nasıl başlayacağımı nasıl davranacağımı bilemiyorum..

beraber nefes aldığımızı, tek olmadığımızı nasıl unuttuk bunu bulamıyorum..nefes almayı nasıl unuttuk anlamıyorum..

18 yıl nasıl geçti birlikte ve şimdi burada bu noktadayız..sen olmamayı ben düşünmemeyi tercih ettim..

nasıl hatadır bu...

kan tadı

unutulan küçük bir parça üzerine 12 yıl koy ve sana bugün fışkıran kanlar, sonsuz acı ve mutsuzluk olarak geri dönsün. 1,5 cmlik ufacık minicik bir şeyin yarattıklarını 8 tane anestezi iğnesi durduramasın...neyse ağzım yüzüm şiş berbat halde direk konuya geçelim o yüzden..


geçen gün attığım mailden o kadar rahatsız oldum ki.gene o anlık yanlızlıklardan biriydi ve gene aynı haltı yedim. üstelik hemen arkasından üçgenlerin kenarlarının sayısı ile problemi olan o muhteşem insanla olan konuşmaları okuyunca ki bu noktada fantastik türk edebiyatından kallavi sözler devreye girmekte.tekrar tekrar rahatsız oldum.ama sorun yok nasılsa odun olduğu için gene öyle kalacak ve önemsemeyecektir.

şu yeni başlayacağım iş durumuda düşündürüyor. olmasını istiyorum çünkü başta çok iyi para ikincisi çok iyi bir ortam. ama bakalım nolucak..üstelik yazın buralardan gidiceğimi bilmek ve bunu ona kabul ettirememekte kötü hazır aklıma gelmişken..


elim kolum yoruldu gene ama olsun bir kez daha anlamış oldum buraya yazmaktan çabuk sıkılıyorum...öylesine çok şey anlatılabilecekken...

identity

alında çok zamandır bildiğim ama kendimi bilmediğime ikna ettiğim, yazmak istemediğim yada yazman korktğum konu..ben.

80ler gecesi tadında müziklerim,bana bakan birkaç boş bira şişesi ve tek başıma oluşumun verdiği bir öze dönüş yolculuğu belkide..

artık hafızaman güvenemiyorum sanırım..pek çok şeyi bıraktığımdan beri beni ben yapan,beni anlatan özelliklerimide kaybediyorum.sanki bilinçli bir son yolculuk havası ve onunla gelen soğuk bir nefes burada hissettiklerim..

aksine yüzümde yayılan sıcaklık,beni bunaltan bir hava var çevremde..

nerden başlayarak yanlışlara daldığımı bilmiyorum.ilk olarak neyi yapmam gerekiyordu ve ben atladım tam kestiremiyorum.ama insanlara baktığımda yada konuştuğumda çok eskilerden kalma bir şeylerin benim içimde olmadığını anlıyorum..sanki biraz dexter gibi,dışı canlı ama içi bomboş.olmadığı bir şekle bürünmüş ama zaman zaman gösteriyor gerçekleri..

asit çekerken jim acaba ne hissediyorduda doğru yolun o olduğunu düşündü..bunuda merak ediyorum evet, doğru yolun bu olduğunu nasıl anlayacağımı.zaman gerek falan laflarına inanmak istemiyorum çünkü birşeyler için geç kaldıktan sonra geride kalan zamanın asla aynı olmayacağını öğrenebildim en azından.

hiç birşeyi tam olarak yapmadığımı biliyorum,bir konuya eğilip onun herşeyini incelemek yada en detaylı olaylarına kadar bilmek bana göre değilmiydi acaba? her zaman çok şeyi bilmek ama detaylarında eksiklikler yaşamak üzerine kurdum hayatı.bu bana ne kazandırdı..

düşünüyorumda gerçekten ben bunu kazandım dediğim pek birşey yok galiba.yok hayır şu amerikan jargonunda ki looser tip kişileden olmadım ama hep birşeyin eksikliğini duydum..yaptığım yanlışların arkasında durmadığım gibi.

iyi ki dilim var ve iyiki zorda kaldığımda dahi beni kurtarabilen bir özkoruma mekanizmam.zorda kaldığımda beni şaşırtan bir başarıyla savunan beni alıp taşıyan bensiz bile yaşayabileceğine inandığım egom.

potansiyellerine inmeye çalışmak,en azından bunun için bir yazı bile yazmak çok zor. başarısız olma ihtimali yüksek.ama olsun denemeden ölemeyiz değil mi.....

rüya

telefonla uyandırılıp tekrar daldığınız anlarda gördüğünüz rüyalar vardır ya..en saçma en acaip şeyleri o anlarda görürsünüz..bunlardan bir tanesiyle başlamak istiyorum (burda astronomy çalmaya başlıyor )...

hikayemiz orta çağda başlar, ilginç bi şekilde benim kalem var ama tabi şuan ki evimden biraz büyükçe bişey.(tamam tamam mal espri yok) saldıranlar ise, bu kez bilindik yaratıklar, isyancı köylüler değil hepsi tanıdığım sevdiğim insanlar..üstelik saldırmakla kalmıyor benim yanımda olanları tek tek yakalayıp parçalıyorlar..biraz kanlı sanki ama olsun soğuk havada sıcaktan bayılarak uyanmaya yarıyor en azından..

bu noktada a secret place devreye giriyor,bilmediğim görmediğim yerlere dalıyorum..kaybolmak,karanlık,sessizlik..aslında huzurluyum çünkü sonunda olacakları biliyorum. bir tür kabulleniş bir tür boyun eğme.

çıktığım kapıdan bugüne dönüyorum. geride kalanlara bakıp yinede onların burada olmasını istiyorum..sonra tekrar bidik bir melodi..the dar tower of abyss,bana dönemem gerektiğini artık uyanmamı söylüyor..

çok değişti hayat, birden bire okadar çok şey yerine oturdu ki , artık takip etmek dahi zor.eskinin daha masum havası yok çevremde , hem daha karanlık hem de daha berrak..

takılıp kaldıklarımın yüzleri silikleşiyor, unutulmayacak şeyler unutuluyor. kaybedenin ceza bile almadığı garip bir oyundayım, kazanmak için insanların içine girmek, onlar gibi olmak ama onlardan farklıda olabilmek gerek..bunu yapmak çok şey alıp gidiyor her seferinde.

konuşmadan önce pek çok cümle geliyor aklıma söyleceklerimi tartıp biçiyorum, yinede olmuyor.heves kursakta, cümleler zihnimde hapsine devam..

tek başıma uyumuyorum, daha doğrusu uyuyamıyorum gözlerimden uyku aksa bile. aslında rahatım, aslında işler yolunda ama bazıları var hepsine yetiyor.

bunları yazarken olduğum yer bile çok garip, hiç aklıma gelmezdi yüzbinlerce metre kare bir sahada yepyeni ve konforlu ama bir okadar dışarının telaşına uzak ofisimde olacağım..

gerçekleri yaşamadığımız bir hata, tekrar tekrar öğrenmeye başlamak ve bitmeyen zaman...

birazda özlem sanırım, neye ve kime olduğu silik..sadece özlem.

eski ir fotoğraf gördüm dün, o pazar günün en rahat en sıkıcı saatlerinde, yutamadım, içime çekemedim..ne kadar çok zaman olmuş fark edemedim.

göreli daha bir hafta oldu, bir önceki ise aylar hatta bir yıl önce..ama gariptir hep aynı heyecan, aynı duygular, aynı karamsar düşünceler.

çevremde insanlar var, bazıları hayatta tanıyacağmı düşünmediğim türden,ama bu çizilen resimde hepsi birer parça ve onlar olmadan tamamlayamıyorum..ne kötü.

en farklı ve iyi olan son zamanlar için koşulsuz bir güven duygusu..öyle rahat ki içim, biliyorum orada ve benim sadece..kimseninde olmak istemiyor..

çıkıp dolaşıyorum, insanlar benden çekiniyor saygı duyuyorlar.yıllardır çalışan, benim yaşmdan çok zamandır buralarda olan insanlar bana bakıyor..bana inanıyorlar.biraz utanıyorum galiba ama yinede her yerde olan hiyerarşi benide sarıyor.önemli ve önemsizi ayırt etmeyi biliyorum artık..sallamıyorum galiba.

çok farklı değilim, yinede hissediyorum bir yıl öncesine göre çok değiştim. düşüncelerim karanlık değil. hayatımı kuruyorum.

bazen kaçıyorum herşeyden. çalışmak, uğraşmak hatta hiçbirşey yapmamak bile zor geliyor bana. zamanımı durdurup bekliyorum. sanki nefes almadan yaşıyorum.içime çektiğimde farklı geliyor tadı.

hava soğumaya başladı.. tekrardan insanın herşeyi düşündüğü yerdeyiz, soğuk, kararlı, sert,net.hiç bir zaman tekrar göreceğimi düşünmediğim insanları buldum.hem aynı hem çok farklılar onlarda.o zaman verdiğim tepkileri duyunca hala ben olduğumu anlyorum, değişen sadece şekil oysa ruh aynı..

hava soğuk ve sert..sıcaklığım yayılıyor ellerimden ve gözlerimden..ısıtıyorum onu, üşüdüğünü biliyorum oralarda bir yerde..karanlıktanda korkardı, şimdi erken kararıyor hava..

arayışlarım bitmiyor..nefes almaya başlıyorum tekrar..

under the same sun

aynı zamanda devam eden iki hayatta, mutlu olmaya çalıştığın bir yaşamda nedensiz suskunluklar neden olur? acaba derinlerde bulmaya çalıştığımız hep başka hayatlar, varlıklar mı var..

çok mu bilim kurgu tadi yakaladım gene..

buram buram şarap kokusu..her nefes alış verişte birbirine karışan renkler.sıcak-soğuk-hızlı-yavaş..huzurun getirdikleri... şarap lekeleri var yatağımda, güzel duruyor buradan.. herkesin yeni adımlar attığı hayatta benim küçük adımlarımın izleri

yeni şarkılarım var artık, yeni izlediklerim, okuduklarım..şeytam yemini! yine yaptı yapacağını.)
çalışmak garip birşey, bir yere girmek tutunmak ve insanları avcuna almak

ve cehennemden bir gece daha! çaldığım, sakladığım yepyeni bir gece daha. ben kokan, benimle kokan gece

my little queen!

aynı şehir iki farklı kıta, ikiye ayrılan zaman ve hayat.beden ve kalp

gülmek zorlaştığında, nefes almak yorduğunda, zaman azaldığında ve hayat karardığında...

yıllar geçtiğinde, eskiler gittiğinde, insanlar seni unuttuğunda, bir zamanlar sevenlerin olduğunda..

kendi hapsini yaşadığında, kanatların artık olmadığında, tek başına uyumak zorunda olduğunda..

konuşacak tek kişi kendin olduğunda, kendinle konuşmaktan sıkıldığında...

içeriye giren havadan korktuğunda, insanlardan kaçtığında, gördüklerinle duydukların bir olmadığında...

sabah 4.5ta uyandım..aylardır uğraştığım şeyi savunucam ve bennnn dün akşam yine içtim:) olsun keyifliydi, her ne kadar sonunda biraz keyifsiz ayrılsamda birazdan düzeltirim hepsini..

uyandım bakındım, yapmam gerkenleri yaptım sonra eski bir yüz gördüm, ilik nakli bile olmuş konuştum eskiyi çekiştirdik biraz iyi geldi..

hazırlanıyorum, fonda güzel bir kaç müzik var.savaşa gider gibiyim ama kalkanım yok, elimde bilgisayarım karşımda ordu niyetine en genç olanı 50 yaşında bir beğenmezler sürüsü...hem birçok insan olacak beni izlemeye gelen.. kutlarız heralde devamında..

bugün önemli bir gün...

paramparça aşklar ve köpekler

cehennemden kopmuş bir hafta! cuma günü yaptıklarımıza, nasıl eğlendiğimize bakıyorum sanki çok uzakta kalmış gibiler. koca bir haftayı nerdeyse uyumadan, nerdeyse yaşamadan geçirmek..durmadan dinlenmeden kendine ait olmayan bir zamanı harcamak..

bugün belki hayatımın bir sonunu daha getirebilirdim..ama olmadı, daha önceden belli olan bugün kesinleşmiş oldu..

bugünü o tabloyu astıktan sonra, o verdiğim nefesin altında ayrılmak istemeyen yorgunluklar hatta biraz umut bile olabilir..herkesin güldüğünü görmek, ve gerçekten gülebilmek ne keyifli...

en iyi türkçeleştirilmiş isimlerden biri değil mi bu film? izlemiştim aslında, aklımı ve fikrimi uyuşturacak litrelerce alkolden sonra bir zamandı, geride kalan sadece isim..o yüzden tekrar edelim dedik, birbirinden bağımsız ve birbirine bağlı hayatları, şu an tanımadığım pek çok arkadaşımı düşünmek için belki..

paramparça aşklar...

önce hiç fark etmeden tek başına yaşamayı unutturur, sonra kalan herşeyi ele geçirir..zamanla ilerler, bu kez acı çekmeyi öğretir.düşüncelerin uymamasının nasıl bir şey olduğunu anlamayı sağlar.gecelerce uykusuz bırakır, alkolün bütün çeşitlerini arkadaş yapar. gündüzü bırakıp geceyi seçtirir. kahve dumanında hayal etmeyi öğretir.

ama en zor zamanlar yeni gelmektedir.şekilde sevmeyi, gördüğünü beğenmeyi, aşık olmamayı öğretir. parçalanmayı ve kaybetmeyi.tek bir nefeste hayatı keşfetmeyi...

aman neyse gene uzar bu mesele.

yeşil cin'in gördürdükleri gibi insana.evet hayat böyle olmalı.iki yanına baktığında kafası güzel, sana gerçekten bakan insanlar olmalı. böyle yaşamaya alışmamışım ama alışıyorum, sanki hoşuma gidiyor...

buraya çok defa direk mesaj veren şeyler yazmışım bunu gördüm. ne kötü, mesaj verme ihtiyacı duymak..ama en güzeli sonradan dışarıdan bakabilmek..görmek ve gülümsemek..elbette çok özlüyor insan ama...tek taraflı özlemler zaten en dramatik kısmı hayatın..